Around Dhaulagiri Trek

Dhaulagiri.
De trekking Around Dhaulagiri sprak me al jaar en dag aan en het verlangen deze ooit eens te doen was er niet minder op geworden na de vele lofbetuigingen van een bevriend koppel.
Als je echter maar één keer om de vier jaar een trekking in Nepal doet dan is het kiezen wat eerst komt. Tot nu toe was dat telkens iets anders geweest maar sinds de Dolpo-trekking in 2010 waar je op de hoogste pas nog een schitterend zicht hebt op de imposante Dhaulagiri was deze toch in gedachten blijven hangen. Toen we vier jaar geleden de Arun-valley deden werd min of meer afgesproken dat 2018 het jaar van de Dhaulagiri ging worden.
Door gezondheidsperikelen is het zeer lang onzeker gebleven of ik wel ging kunnen meegaan. Preciezer: pas tijdens de laatste veertien dagen voor vertrek besliste ik toch een poging te wagen. (bemoedigende woorden van vrienden en het besef wel veel te verliezen qua voorschot en vlucht zorgden ervoor dat ik het misschien altijd ging beklagen als ik het tenminste niet zou proberen)
Ik kan kort zijn. Dit was -omdat ik ook de grote vorm niet had- ongetwijfeld de zwaarste trekking die ik deed. In alle boekjes staat dat die zwaar is maar ondergetekende ging het even beter weten…
Tja, ik kon toch altijd stoppen en terugkeren dacht ik. Dacht ik!
Ongeveer halverwege had ik er genoeg van en meldde ik ook dat ik ermee kapte en terug wou. Ze moesten de helikopter maar bellen.
Net die dag was ik nog getuige van de gevolgen van een lawine en vreesden we dat we voor de zes mensen die eerder die dag vertrokken het laatste contact waren geweest. Zo blij dat we die avond laat nog de twee Polen zagen terugkeren die die morgen vertrokken waren (geplande terugkeer, zij deden acclimatisatietocht naar volgend kamp en terug) Zij wisten te vertellen dat de vier anderen veilig de lawine voor waren geweest. Oef!
En toch wou ik nog stoppen, schrik speelde me parten en ik ben al niet voor het heldendom geboren. Op dat moment helaas, maar was er geen contact mogelijk. We zaten al te ver. Gsm’s hadden geen bereik meer. Dan maar doorgaan met de bemoedigende woorden van de twee Polen. ‘All you’ve done ’till now was sightseeing, be very careful, the very dangerous parts are to come’. Neen, ze hadden niet overdreven. De verhouding stress-ontspanning was niet meer juist verdeeld.
Achteraf valt het mee. Iedereen kon de trekking veilig en wel vervolledigen (mede dankzij het perfecte cadans aangeven van compaan-trekker en het torsen van mijn fototoestel door een sherpa, scheelde toch 3kg in het stappen) en op de duur blijven enkel de positieve herinneringen over .
De schoenzolen die na drie dagen trekking loslieten spelen nu geen rol meer mits ik mijn bergschoenen heb achtergelaten. Het fototoestel dat zeer vlug alle dienst weigerde is ondertussen in herstelling. De schrik van onze gidsen op sommige momenten doen we nu af als zwakke momenten en de helse levensgevaarlijke busrit van 13,5 uur voor 159 km noemen we nu gewoon een typisch Nepalees busritje.
Wat blijft is de schoonheid van de trekking en de voelbare kracht en pracht van de natuur. Indrukwekkend. Hopelijk kan ik hiervan iets weergeven met mijn Iphone shots.
Wat krijg je te zien? Prachtige natuurzichten van onderweg, wat fauna en flora. Soms wat bevolking, wat plaatselijke winkeltjes en soms een voorbeeld van ons diner gedurende trek. Straatscenes in Kathmandu, Pokhara, Marpha, Jomson en meer.
Kortom, ik hoop dat ik je kan doen genieten.

error: Content is protected !!